Lew Teutoński ze smutkiem patrzy w dal

Za umykającym wężem w koronie,

Którego tyle trzymał w szponiastych łapach.

Niepewność skłania go do refleksji,

Nad umykającym czasem.

Lew Teutoński ze smutkiem patrzy w dal

Gdzie na nieboskłonie wiruje czarny orzeł,

Wprost nad jego łbem z grzywą oprószoną siwizną.

Niepewność skłania go do refleksji,

Nad trudnymi ambicjami.

Lew Teutoński ze smutkiem patrzy w dal

Na łąki, gdzie pasą się jednorożce,

A jeden z nich pada ofiarą myśliwego.

Niepewność skłania go do refleksji,

Nad nieuchronnym kręgiem życia.

Lew Teutoński ociężale wstaje,

Otrzepuje zakurzone łapy,

Zrzuca grzywę i przypomina sobie,

Jak należy polować, by przetrwać.

W przypływie inspiracji pewną rozmową...